Nucleair toerisme
01 november 2022 Siebrand KrulLas Vegas staat bekend als de lichtstad en ooit was dat licht de gloed van een atoomontploffing in de omliggende woestijn van Nevada. Vanaf 1951 begon het Amerikaanse leger met het testen van kernwapens op slechts 65 mijl van Sin City. 's Nachts verlichtte de gloed van de bommen de lucht en overdag konden paddenstoelenwolken boven de horizon opstijgen.
Op klassieke Amerikaanse wijze was van angst geen sprake. Vegas begon een bestemming te worden voor een bepaald type mensen – nucleaire toeristen. Terug naar het moment waarop werd besloten om juist hier atoomproeven uit te voeren. De Yucca Flats van Nevada bevonden zich in het centrum van de Amerikaanse woestenij, waardoor het de perfecte plek was voor kernproeven. Ten eerste omdat het zich in het midden van de woestijn bevond, waardoor het heel weinig bedreigingen vormde voor omliggende huizen.
Bovendien is meer dan 87% van het gebied van Nevada eigendom van de federale overheid. Het had uitgestrekte beschikbare gronden, zonnig weer en goede spoorverbindingen. De nucleaire ontploffingen waren een bron van spektakel en vermaak voor mensen die in dit gebied woonden. Als gevolg hiervan begon Vegas een nieuwe toestroom van mensen uit het hele land te ervaren die duizenden kilometers zouden reizen om een glimp op te vangen van deze nieuwe show.
Kort daarna werd Las Vegas getransformeerd van de oorspronkelijke stad van 25.000 mensen tot het wereldberoemde spektakel van drie miljoen mensen. Overal kwamen journalisten in actie om dit nieuwe opwindende evenement vast te leggen. Atoomtoerisme werd overal de grootste headliner. Zelfs schrijvers in de New York Times begonnen er naar te verwijzen als ‘het niet-oude maar niettemin eervolle tijdverdrijf van het kijken naar atoombommen.’
Uiteraard is Vegas ontworpen voor showmanship. Bezoekers worden aangemoedigd tot een pluk-de-dag houding, zich te concentreren op wat zich voor hen bevindt. Hun motto: let op wat er voor je ligt. Door gebruik te maken van dit concept en het psychologische effect ervan, begonnen landeigenaren en eigenaren van de industrie deze tests om te zetten in een spektakel van zichzelf.
De Vegas Kamer van Koophandel promootte vooraf de data en tijden voor deze tests. Kalenders en aankondigingen van de gemeenschap zouden maanden van tevoren worden gepubliceerd zodat toeristen het spektakel van de paddenstoelenwolk kunnen plannen en ervan kunnen genieten.
Foto’s van deze gebeurtenissen begonnen overal in nieuwsbronnen te circuleren en het kijken naar bommen werd dusdanig populair dat sensatiezoekende toeristen er alles voor overhadden om maar zo dicht mogelijk bij de explosie te komen.
Aan de vooravond van de ontploffingen hielden veel bedrijven in Las Vegas ‘Dawn Bomb Parties’. Vanaf middernacht dronken en zongen de gasten totdat de flits van de bom de nachtelijke hemel verlichtte.
Naast deze feesten profiteerde Vegas echter ook van de kernproeven door zichzelf aan te prijzen als uitvlucht aan het omringende militaire geweld. Gokken, games en televisie pasten naadloos bij het nucleaire toerisme in de buurt.
Zowel Vegas zelf als de Yucca Flats van de Nevada Testing Site werden omgevormd tot toeristische attracties. Het belangrijkste spektakel van de site tot nu toe zijn de grote kraters die littekens vormen op het woestijnoppervlak. De woestijnbodem is bezaaid met kraters in alle soorten en maten, variërend van kernkoppen tot kleinere oppervlaktebommen.
Een van de meer populaire kraters is de Bilby-krater, die in 1963 ontstond door een ondergrondse test. De explosie produceerde ongeveer 249 kiloton explosieve kracht en creëerde een gat van 550 meter breed en 24 meter diep en resulteerde in een naschok die helemaal in Vegas zelf werd gevoeld.
Sedan krater is ook populair vanwege zijn grote omvang. Zittend op ongeveer 1.280 meter breed en 70 mteer diep, veroorzaakte een explosie van 104 kiloton direct onder het oppervlak van de woestijnbodem deze krater.
De effecten vergeleken met die van een aardbeving van 4,75, verplaatsten ongeveer twaalf miljoen ton aarde tijdens het passeren. Een journalist van het Washington Bulletin van het Ministerie van Buitenlandse Zaken, beschreef getuige te zijn geweest van de ontploffing:
‘Je zet de donkere bril op, draait je hoofd en wacht op het signaal. Nu – de bom is gevallen. Je wacht de voorgeschreven tijd, draait dan je hoofd en kijkt. Een fantastisch heldere wolk klimt omhoog als een enorme paraplu…. Je zet je schrap tegen de schokgolf die volgt op een atoomexplosie. Eerst komt een hittegolf, dan de schok, sterk genoeg om een onvoorbereide man neer te slaan. Dan, na wat uren lijkt, vervaagt de door de mens veroorzaakte zonnestraal.’
Twaalf jaar lang werd er gemiddeld één bom per drie weken tot ontploffing gebracht, in totaal 235 bommen. De flitsen van de explosies waren zo krachtig dat ze naar verluidt tot in Montana te zien waren.
Wetenschappers beweerden dat de schadelijke effecten van de straling zouden zijn verdwenen en onschadelijk zouden zijn zodra de schokgolven Las Vegas bereikten, en ze planden tests om samen te vallen met weerpatronen die de neerslag uit de stad bliezen.
Naarmate de tijd vorderde, begonnen mensen in het noordoosten van Nevada en het zuiden van Utah echter te klagen dat hun huisdieren en vee last hadden van brandwonden door bètadeeltjes en andere kwalen; in 1963 was het beperkte testverbod van kracht, waardoor bovengrondse kernproeven op de locatie werden verboden.
Openingsbeeld: Pluimen van de atoombom boven Fremont.
Foto’s: Wikimedia Commons / Las Vegas News Bureau / US Army Archives / Atomic Tourism in Las Vegas door Kiana Pancino.
Bron: Rare Historical Photos 2022
‹ Terug
